24/06/2025
Naiyak Ako Nang Makita Ko Ang Wallet Ni Mama Na Piso Na Lang Ang Laman
Kuya Mid,
Hindi ko akalaing isang maliit na bagay lang ang makakapagpabago sa pananaw ko sa buhay—isang wallet. Wallet ni Mama. At isang pirasong piso lang ang laman nun.
Hapon ‘yon, kakauwi ko lang galing school. Grade 10 pa lang ako noon, at madalas, wala akong pake kung may pagkain ba sa hapag o kung saan kinukuha ni Mama ang pangbaon ko. Basta ang alam ko, paggising ko may nakahandang kape, tinapay, at ilang barya sa tabi ng bag ko—para sa pamasahe’t recess.
Pero noong araw na ‘yon, wala akong inabutang kahit ano. Tahimik ang bahay, at wala si Mama sa sala. Pumasok ako sa kwarto naming mag-ina para kunin sana ang charger ko. Doon ko nakita ang wallet niya, nakabukas, nakapatong sa k**a.
Wala naman akong balak pakialaman, Kuya Mid. Pero parang may nagtulak sa’kin para sumilip. Ayoko sanang kilalanin ang sarili ko bilang isang usisero, pero curious lang talaga ako. Baka may pera si Mama at naiwan lang niya 'yung pangbaon ko.
Binuksan ko nang tuluyan ang wallet, at doon… napaiyak ako. Literal na piso lang ang laman. Isang pirasong piso. 'Yung tipong hindi mo mabibili kahit softdrinks. Mas masakit pa sa sampal 'yung katotohanang 'yon.
Sa gilid ng wallet niya, may isang lukot na resibo galing sa palengke—sardinas at isang kilong bigas lang ang binili. Tiningnan ko rin ‘yung picture naming dalawa na luma na’t kupas. ‘Yun lang ang laman ng wallet—isang piso, resibo ng pagtitipid, at litrato ng anak niyang walang k**alay-malay sa hirap na pinapasan niya.
Naupo ako sa k**a at humikbi. Hindi ko na napigilan. Naramdaman ko ‘yung bigat, Kuya Mid. Bigat na taon na palang dinadala ni Mama nang hindi niya ipinapakita. Naisip ko lahat ng pagod niya sa pamamalantsa ng uniform ng mga kapitbahay, sa pagbebenta ng tocino, at paminsan-minsang paglalabada. Lahat ‘yon, para lang mapunan ‘yung pang-araw-araw naming pangangailangan.
Maya-maya, dumating siya. May bitbit na puting plastic na may lamang tatlong pirasong itlog at dalawang sachet ng kape.
“Sorry anak, ‘di ako nakabili ng baon mo bukas ha. Try mo na lang humingi kay Tita mo ng tinapay.”
Napayuko na lang ako. Ayoko siyang makita na umiiyak ako, dahil alam kong mas mabigat pa ‘yung dinadala niya.
Simula no’n, Kuya Mid, nagbago ako. Hindi ako agad humingi ng bagong cellphone. Natuto akong tumulong sa pagtitinda. Pinilit kong maging mas masipag sa school para makakuha ng scholarship. Kahit simpleng pagligpit ng bahay, ginawa ko para lang kahit papaano, mabawasan 'yung iniintindi ni Mama.
Ngayon, graduating na ako sa kursong Edukasyon. Working student pa rin, pero proud ako dahil kahit mahirap, hindi ko na hinayaang maulit pa ‘yung nakita kong eksena noon—wallet ni Mama na piso lang ang laman.
At ang plano ko? Ibalik lahat. Hindi lang ‘yung piso, kundi ‘yung dignidad, pahinga, at ngiting ilang taon ding nawala sa kanya.
From sender
Allan
