
23/05/2025
Iets met "de bloemen naast de weg" en leven in het moment.
Wat te licht gekleed, na wat dingetjes te hebben afgewerkt, over de bergen weer naar huis.
Gewoon omdat het kan.
Vorige week was ik hier nog met was het een zee van fuchsia en lichtgele wilde orchideeën. Vandaag verwonderden we ons over soorten die ik niet eens ken.
Achter elke bocht ligt een ander soort bloemenpracht. Nu eens geel, dan weer paars of donkerrood, hemelsblauw of wit.
Woorden schieten immer tekort om met jullie te delen hoe bijzonder het hier is. De stilte van de natuur , of het nu windstil is en je het gras kan horen groeien, of dat je de wind of de roep van de vogels hoort... het maakt niet uit , het brengt je zenuwstelsel per direct tot rust en laat taal verstillen in je keel. In no time vibreer je mee met de berg onder je voeten, het gras en de bloemen die je rond de enkels strelen, de frisse wind die je helpt om je hele lijf bewust te voelen.
Als ik even later weer in de auto zit, zindert mijn lijf nog na, voel ik nog steeds hoe de wind mijn huid kuste, mijn warmte roofde en m'n kern voedde. Heel langzaam maar naar mijn gevoel veel te snel, laat de frisse bries me gaan en vervolg ik mijn pad. Genietend van de bloemen naast de weg.
Deze verbondemheid, nee ik vergeet-je-niet, voor immer deel van mij of is het "ik deel van jou" ?