Ένωση Κρητών Περάματος "Η Μάχη της Κρήτης

09/08/2025

Σας περιμένουμε!!!
Με το καλό να σμίξουμε!!!!

05/06/2025

05/06/2025

05/06/2025

05/06/2025

Σ’ ένα μικρό χωριό της Κρήτης, απλωμένο στους πρόποδες των Λευκών Ορέων, ζούσε η Ειρήνη, μια κοπέλα με μάτια σαν τον ουρανό πριν τη δύση και ψυχή γεμάτη λεβεντιά και καλοσύνη. Ήταν η πιο όμορφη κοπέλα του χωριού, αλλά και η πιο ταπεινή. Όταν χόρευε στη γιορτή του Αϊ-Γιώργη, όλοι σιωπούσαν· η σούστα της ήταν προσευχή, μαντινάδα και κύμα μαζί.

Στο ίδιο χωριό γύρισε μετά από χρόνια ξενιτιάς ο Μανώλης, παλικάρι περήφανο, με το βλέμμα βαθύ και το βήμα σίγουρο. Είχε μεγαλώσει με παραμύθια για την παλιά Κρήτη και τώρα που γύρισε, ένιωθε την ανάγκη να ξαναβρεί τις ρίζες του, τους ήχους της λύρας, το άρωμα του θυμαριού και τον ρυθμό της σούστας.

Την πρώτη φορά που την είδε, ήταν σε πανηγύρι. Η λύρα άρχισε να παίζει, και η Ειρήνη μπήκε στον κύκλο. Ο Μανώλης την κοίταζε σαν να έβλεπε την Κρήτη να χορεύει. Την πλησίασε με δισταγμό και σεμνότητα, και της άπλωσε το χέρι.

– "Μ’ αφήνεις να σε κρατήσω σ’ αυτόν τον χορό;" της είπε, και η φωνή του έτρεμε λίγο, όχι από φόβο, μα από συγκίνηση.

Η Ειρήνη του χαμογέλασε.
– "Αν μπορείς να με κρατήσεις με τιμή, όχι μόνο στον χορό, αλλά και στη ζωή."

Άρχισαν να χορεύουν. Η σούστα τους δεν ήταν σαν των άλλων – δεν ήταν απλώς βήματα και γυρίσματα. Ήταν μια κουβέντα χωρίς λόγια. Τα χέρια τους μιλούσαν για έρωτα, για εμπιστοσύνη, για το «μαζί». Ο κόσμος τους κοίταζε και σιγά σιγά σταμάτησαν να χορεύουν κι οι άλλοι, λες και το πανηγύρι έγινε σκηνή για εκείνους τους δύο.

Από εκείνο το βράδυ, λένε, δεν ξανάγινε σούστα στο χωριό που να μην τους θυμίζει. Κι αν τύχει και περνάς απ’ τα σοκάκια εκείνα, θα δεις στα μάτια των γερόντων ένα χαμόγελο – γιατί θυμούνται πως κάποτε δυο νέοι, με τη σούστα τους, αγάπησαν την Κρήτη και ο ένας τον άλλον, όπως μόνο οι αληθινοί ξέρουν.

Κι έτσι η σούστα τους δεν ήταν μόνο χορός, ήταν υπόσχεση. Μια υπόσχεση αιώνια, όπως ο ήλιος που πέφτει πίσω απ’ τα βουνά της Κρήτης.

κείμενο Σοφία Μαμαλάκη