04/09/2025
Κάστρο, Ιωάννινα, 3 Φεβρουαρίου 1991.
Στην αυλή του πατρικού μου ο (πάρα λίγες μέρες) 7χρονος εαυτός μου είναι very very χολοσκασμένος (σαν τη Γεωργία Βασιλειάδου στη θεία απ’ το Σικάγο) και μάλλον κάπως θυμωμένος με τον πατέρα μου, ο οποίος έκρινε ότι το ματς εναντίον του παναθηναϊκού ίσως να μην ήταν κατάλληλο περιβάλλον για ένα 7χρονο. Δε θυμάμαι καν αν είχε πάει χωρίς εμένα ή αν δεν είχε πάει ούτε αυτός για να γλιτώσει τη γκρίνια μου. Ούτε και με ένοιαζε.
Η πρώτη μου ανάμνηση απ’ τον ΠΑΣ είναι από ένα ματς στο οποίο δεν ήμουν παρών.
Η πρώτη μου ανάμνηση από αγώνα του ΠΑΣ, είναι συναίσθημα. Όχι πεζή χαρά, προφανώς…
Έχω την υποψία, μπορεί και βεβαιότητα, ότι το κίνητρο πίσω από την έντονη επιθυμία μου να πάω στο γήπεδο ήταν ότι ο Σαραβάκος τότε μάλλον έμοιαζε εξωγήινος στα παιδικά μου μάτια. Μπορεί και να ήταν. Ακόμα και με τα σημερινά δεδομένα. Δεν έχει καμία σημασία αυτό βέβαια.
Δε θυμάμαι αν, το βράδυ που έκατσα στο Youtube ( ε χαχα ΤΙ ΛΕΩ, Αθλητική Κυριακή) να δω τις φάσεις, ήξερα το σκορ. Ίσως το είχα μαντέψει από τις φωνές που τότε ακούγονταν ως το κάστρο ή μπορεί να είχαμε πάρει (κατά τη συνήθεια της εποχής) τηλέφωνο στο σταθερό του γηπέδου να ρωτήσουμε πόσο είναι το σκορ κατά τη διάρκεια του αγώνα.
Θυμάμαι, σίγουρα, ότι όταν κάθισα μπροστά στην τιβι δεν περίμενα με τίποτα ο Foto Strakosha (του οποίο μάλλον άκουγα πρώτη φορά το όνομα) να αποκρούσει το πέναλτι του εξωγήινου Σαραβάκου. Σκόραρε ο Σαραβάκος στην επαναφορά, έχασε ο ΠΑΣ, ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΑΣΧΟΛΕΙΤΑΙ ΜΕ ΤΕΤΟΙΕΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ. Κανένας δεν ασχολήθηκε και ποτέ ξανά στο μέλλον. Έγινε για πάντα πιο σημαντική η αντίσταση του μικρού από τη νίκη του μεγάλου. Κέρδισε ο δικός μου ο ΠΑΣ, που δεν έχει χάσει και ποτέ από τότε άλλωστε.
Fast forward. 2025, Σεπτέμβριος. Βέλγιο.
Πριν λίγες μέρες ο έχων αναλάβει χρέη διασώστη του μέλλοντος της ομάδας που κουβαλάει μέσα της κομμάτι της ζωής μας, Νίκος Σιόντης, μας δίνει ένα λίνκ πρόσβασης στην ιστορία των εμφανίσεων που έχει φορέσει ο ΠΑΣ κ ανοίγει ένα παράθυρο σε iconic στιγμές κ προσωπικές αναμνήσεις. Παράλληλα ανοίγει κ μεγάλη κουβέντα μεταξύ όλων όσων έχουν αγγιχθεί από την ομάδα αυτή.
Με ένα γρήγορο πέρασμα, η πρώτη φανέλα που μου τραβάει το μάτι, αισθητικά κ χωρίς να έχω στο νου μου τα προαναφερθέντα, είναι του 90-91. Βασική αιτία το ότι «ο ΠΑΣ φοράει λευκά, όχι μπλε». Κάποιος σχολίασε «η 90-91 εχει κατι απροσδιοριστα τραβηχτικο», συμφώνησα.
Μετά από λίγο ήρθε μήνυμα απ’ τον πατέρα «Εγώ θα παραγγείλω της χρονιάς 70 -71 που είναι τύπου Άρσεναλ, τότε πρωτοσυναντήθηκα με τον ΠΑΣ. Ποια θες? Μήπως την 91-92? Αν θυμάμαι καλά το καλοκαίρι του 1991 σε πήρα μαζί μου στο γήπεδο σε φιλικό προετοιμασίας.» Αφού έγινε η παραγγελία της 90-91, συνειδητοποίησα ότι σ’ εκείνο το ματς που δεν είχα πάει, φορούσαμε τη φανέλα που μου άρεσε απ’ την αρχή.
Η στιγμή και η ιστορικότητα της και η δυνατότητα που μας προσφέρεται με τις ρετρό φανέλες είναι ευκαιρία να αγκαλιάσουμε τις αναμνήσεις μας, να τις συζητήσουμε και να τις καταγράψουμε, γιατί όχι? Είναι ευκαιρία να αγκαλιάσουμε και όσους μας έκαναν να αγαπήσουμε την ομάδα ή την αγάπησαν μαζί μας, ταυτόχρονα ή με τον ίδιο τρόπο. Το να αγκαλιάσουμε την προσπάθεια διάσωσης της ομάδας είναι ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ όμως. Ας σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, σε κάθε επίπεδο.
Υ.Γ.1 Το μάθημα του ΠΑΣ δεν ήταν ποτέ η επικράτηση του συναισθήματος έναντι της πραγματικότητας. Το μάθημα ήταν η πάντα η αναγνώριση της (αθλητικής ή απλά δίκαιης) ήττας και των δικών μας λαθών, η αξιολόγηση της προσπάθειας μας χωρίς να τυφλωνόμαστε από το αποτέλεσμα, η ικανοποίηση από την αξιολόγηση του εαυτού μας χωρίς την ανάγκη σύγκρισης με τους άλλους. Μια άσκηση για την επικράτηση της ταπεινότητας και της αυτογνωσίας έναντι της ηττοπάθειας και της ματαιοδοξίας. Αυτό δεν είναι ολόκληρη η ζωή?
Υ.Γ.2 Ο ΠΑΣ έφτασε πολύ κοντά στο να σταματήσει να υπάρχει, πριν λίγες μέρες. Η επίδραση του στις ζωές μας, η αντανάκλαση του στο χαρακτήρα μας και η παρουσία του στις αναμνήσεις μας δε θα έσβηνε ούτε θα θάμπωνε ποτέ. Έχουμε (όσοι «αγγιχθήκαμε») και «χρεώμα» παντοτινό απέναντι στον «οργανισμό» και την ομάδα και έχουμε επίσης ευθύνη να κάνουμε ότι περνάει απ’ το χέρι μας για να συνεχίσει να υφίσταται.
Η υποχρέωση έγκειται στην ανταπόδοση για τους φίλους και συνοδοιπόρους που μας έχει χαρίσει η ομάδα, στη συνεισφορά της στο χτίσιμο του χαρακτήρα μας. Είναι αλτρουϊστική.
Η ευθύνη είναι πιο προσωπική και εγωιστική. Πως θα περιγράφαμε και θα εξηγούσαμε τους εαυτούς μας, τους χαρακτήρες μας και τις αντιδράσεις μας σε κάποιον που δεν μας ξέρει αν είχαμε μείνει ορφανοί από ΠΑΣ ΓΙΑΝΝΙΝΑ? Με τι πλαίσιο αναφοράς θα οριοθετούσαμε συναισθηματικά τον εαυτό μας στο μέλλον αν δεν είχαμε νέες στιγμές κατά τις οποίες θα μας απασχολούσε περισσότερο η πρόσκαιρη και συμβολική απόκρουση έναντι του μόνιμου ιστορικά γκολ στην επαναφορά?
Κείμενο: Ευθύμιος Τ.
Φωτογραφία: pasgiannina.gr
