A’muse Moments, Ooststatiestraat 160, Kontich (2025)

08/10/2025

Een leeg bankje, gevuld met verhalen die popelen om het daglicht te zien.

En ik die niet kan wachten om die microfoon daar links vast te nemen. Weer een uurtje vliegen langs alles dat liefde en geluk is, langs alles dat zo Yente & Jeffrey is.

Mag ik dan weer?

Grootouders voor wie een plaatsje werd gereserveerd, al was het maar voor hun ziel. Nacho’s voor de kleine honger; een knipoog naar hun liefdesverhaal. De schattigste ringdrager die ook buiten zijn takenpakket zijn aanwezigheid te pas en te onpas aankondigde. En een geslaagde mini-quiz om te testen of die kennis over Eurosong écht zo on point is.

Awel ja, het klopte. Zo heb ik ze graag.

Foto .bamsphotography
Styling .moments
Bloemen
Locatie
Liefste koppel .hermans

06/10/2025

In aflevering 68 beantwoord ik enkele vragen van luisteraars. Nu te luisteren op je favoriete podcastplatform! 🎙️

30/09/2025

Hier word ik dan zo blij van.

Niet de onverwachte regenbui, nee.
Door een stortvloed moeten lopen om materialen te redden, dat doet het hem evenmin.

‘t Is dat team.

die een tweetal uur met een haardroger van de haarstyliste over een stoffen bankje gaat om het droog te krijgen.

die alles op alles zet om haar bloemeninstallatie toch nog op tijd af te krijgen.

Een technicus die als een sneltrein op het laatste nippertje de geluidsinstallatie opstelt.

Muzikanten die daardoor geen tijd hebben voor een degelijke soundcheck, en dan toch nog het beste van zichzelf geven.
.peirsman

Groomsmen die met een hoop handdoeken van in de bres springen om 200 stoelen op tijd droog te krijgen.

De eerste gasten die aankomen en niet kunnen wachten om de handen mee uit de mouwen te steken, zodat we zeker op tijd kunnen starten.

Het weerbericht die dag was op z’n minst gezegd wisselvallig. We hadden op safe kunnen spelen. We hadden ‘s morgens vroeg voor plan b kunnen gaan, en alles binnen kunnen opstellen.

Maar nee. Door dit ongelofelijke team kregen J&L de ceremonie van hun dromen. En dat terwijl niemand zijn glimlach verloor.

Als weddingplanner ben je maar zo sterk als het team dat je achter je hebt staan. En mannekes toch, wat een team was dat.

Foto’s .be

15/09/2025

When the joker (finally) gets married to his queen. 🤍

be

12/09/2025

32 kaarsen. Zoveel stonden er in gedachten op mijn pannenkoeken vanmorgen.

Het is een jaarlijkse dag van reflectie; even stilstaan bij die afgelopen twaalf maanden. Even een blik op mezelf en de wereld rondom. Vandaag is die stem in mijn hoofd enorm luid en word ik daar meer dan ooit stil van.

Wat voor een sh*tshow is dit eigenlijk?

Een van de meest positieve mensen die ik ken, heeft slechts 31 kaarsen mogen uitblazen alvorens haar gevecht tegen een smerige ziekte te verliezen. Die 32, die wilde ik kei hard vieren om haar leven te eren.

Dan weegt de nonchalance om mij heen nog eens zo zwaar.

Dan sta ik stil bij de moord op een 31-jarige vader die wordt gevierd omwille van een verschil in politieke mening.
Dan sta ik stil bij alle onschuldige slachtoffers van oorlogsgeweld, aan welke kant van de lijn dan ook.
Dan sta ik stil bij hoe nonchalant er wordt omgesprongen met leven en dood.

Dan vloek ik.

Rechts, links, boven, onder, voor, achter.
I don’t care.

Ik geloof niet in zwart en wit.
Ik geloof in die steeds kleiner wordende grijze zone in het midden, waarin we oprecht luisteren en leren van elkaars standpunten.

Geen geroep en getier over de enige juiste waarheid.
Geen moorden omwille van verschil in politieke mening, of in de strijd over een stuk land.

Ik geloof in gematigdheid.
Ik geloof in dialoog.
Ik geloof in liefde.

Een verjaardagswens, is dat nog een ding?

Dan wens ik dat die grijze zone weer wat groter mag worden, en dat we allemaal wat vaker luisteren alvorens te roepen.

Wees lief voor elkaar. Das al dak vraag.

14/08/2025

Het gebeurt niet vaak.

De meeste cultuur plakt op mij als rauwe spaghetti op een spatwand. Als ik een film zie, kan ik de week nadien niet meer navertellen wat er is gebeurd. Als je een jaar later een titel naar mijn hoofd gooit, is de kans groot dat er hoogstens flarden naar boven komen. Mijn innerlijke dialoog overstemt de meeste conversaties. En als het me dan toch voldoende interesseert, wordt de sluis na afloop opengezet.

Maar af en toe, zo heel af en toe, kruist er iets mijn pad dat mijn brein stil krijgt en mijn hart doet roepen. De film “Call Me by Your Name” is zoiets. Weken later denk ik er nog dagelijks aan, krijgt de soundtrack me nog steeds stil. Een pakkend verhaal over twee jongemannen die niet vechten voor, maar wel met hun liefde. En hoe pijnlijk schoon dat is. Perfect gekookte spaghetti.

Dan word ik er even aan herinnerd dat iets fundamenteel als liefde niet vanzelfsprekend is, of liever niet mag zijn. Niet voor iedereen.

Hoe naïef, denk ik dan. Goed wetende dat een koppel dat ik eerder mocht helpen naar België reisde voor hun jawoord, omdat hun liefde door hun thuisland niet erkend wordt.

Hoe kortzichtig, denk ik dan. Dat het voor mij als de normaalste zaak van de wereld voelt dat iedereen bij mij welkom is. Terwijl we er dagelijks aan herinnerd worden dat geld de taal van de wereld is, en niet liefde.

Hoe zot, denk ik dan. Dat zij mij in mijn stilte vinden, als roepen meer op z’n plaats zou zijn.

Binnenkort mag ik weer twee mannelijke zielen trouwen. Een van hen raadde mij de film aan. Wat ben ik blij dat hij dat deed.

Binnenkort mag ik weer. En mijn hart, dat roept luider dan ooit.

PS: de film is te zien op Netflix. Go watch it.

Foto 1
Foto 2 & 3 .geentjens

31/07/2025

Tien vingers. Tien teentjes. Een perfect kindje dat enkel nog wat groeien voor de boeg had, maar veel te vroeg uit zijn veilige cocon werd weggerukt.

Zijn mama wilde een vrolijk afscheid. Niet van die typische zever. Geen grijze muizen, wel vrolijke kleuren.

We trokken met hun dichte familie naar een prachtig stukje natuur - symbolisch genoeg een vlindertuin. Er werden bellen geblazen, zo van die kusjes speciaal voor hem, met zijn grote broer die het voorbeeld gaf. Of die guitige kapoen een glimlach toverde op ieders gezicht? Absoluut. Meer dan eens.

Er waren dekentjes, want net die dag zat het lenteweer even tegen.
Er was wind; tot zover het plan om iedereen een kaarsje te laten branden.
Er was een muziekbox die het nog voor het einde van de ceremonie begaf.
Zijn manier om te zeggen: “slechte muziek gekozen, moeder”.

Het was warm, want iedereen kroop gezellig bij elkaar.
Er werd gelachen, oprecht gelachen.
Want uiteraaaaard begeeft een box het na jarenlange trouwe dienst net op dat moment.

Ergens fladderde allicht een giechelende vlinder rond die al die fratsen op zijn geweten had. Van een appelboom vallen namelijk geen peren. En die grote broer? Dat is op z’n minst gezegd een appeltje met karakter.

Bloemen .be

24/07/2025

Soms draait een kennismaking niet uit zoals verwacht, omdat het leven andere plannen had. Wat een gesprek met een koppel moest zijn, werd een ontmoeting met een bruid wiens toekomstige had aangevoeld dat hij ergens anders moest zijn. En volledig terecht.

Het resultaat was een gesprek met een bruid waar ik meteen op een dieper niveau mee kon kennismaken. Haar beroep of hobby’s? Geen idee. Maar ik wist wel waar ze ‘s nachts van wakker lag. En daar vind je de essentie.

Een uur lang in het middelpunt van de belangstelling staan, terwijl hun gasten op een stoel naar hen zitten te kijken? Dat vonden ze maar niks. Maar hun verhaal moest centraal staan. Dat wilden ze heel stiekem, dus daar hamerde ik best hard op.

Ik vertelde hun verhaal druppelsgewijs doorheen hun trouwdag. Ik vooraan met de microfoon; zij comfortabel ergens in de massa, omringd door hun familie en vrienden. Op het terras, onder de tent, in de feestzaal. Zo nu en dan, her en der, een stukje Margaux & Karel.

Ja, ik ben ceremoniespreker. Maar nog veel liever ben ik verhalenverteller, welke invulling dat ook mag krijgen.

PS: dat luisteren dat eraan voorafgaat; ik doe het zo graag.

Foto’s .photos_weddings

21/07/2025

Uit de lucht gegrepen.

Oortjes in met een rustig pianomuziekje. Noise cancelling. Wat een uitvinding.
De avondzon die over de vleugel haar weg naar mijn schouder vindt.
Geen internet. Wel een leerrijk boek. En een iPad om te schrijven.

Een baby die het lastig heeft zo hoog in de lucht.
Hoe luid dat wel moet klinken zonder noise cancellation.

Geen internet.
Toch eens proberen connecteren met de Wi-Fi aan boord.
Stiekem dankbaar zijn dat het niet werkt.

Geen internet. Dat betekent stilvallen.
En vooral beseffen hoe bereikbaar ik elk ander moment van de dag ben.

Uit automatisme probeer ik mijn inbox te refreshen.
Geen nieuwe mails.
Uiteraard - geen internet.
En voor postduiven vlieg ik momenteel net iets te hoog.

Het is te rustig. Het maakt me ongemakkelijk.
Gelukkig kan ik lezen om mezelf bij te scholen.
Of misschien is dit wel het ideale moment om toch nog eens een paar pagina’s te schrijven aan dat boek?
Efficiënte tijdsbesteding.
Als het maar nuttig is.

Zucht.

Gewoon zijn. Niet meer of niet minder dan dat. Kunnen we dat eigenlijk nog wel?

Dankbaar dat zij twee kozen voor een hartelijk welkom, met de voeten in het zand.

Even tot rust komen; golven die zorgen wegspoelen.

Gewoon zijn.

Zucht.

Wat is er nuttiger dan dat?

Foto’s

06/07/2025

Twee dagen op rij kreeg ik de vraag wat mijn droomlocatie is, op welke plek ik écht eens graag een trouwfeest zou organiseren.

Twee dagen op rij moest ik het antwoord schuldig blijven. Toegegeven, dat knaagt.

Mijn werk bestaat uit luisteren naar andermans dromen, andermans gedachten, emoties, verlangens.

Enfin, ‘t is wat ge werk noemt. Het voelt vanzelfsprekend, moeiteloos zelfs. De vertaalslag maken van iemands verhaal, iemands droom, naar een beleving die nazindert; het voelt zo natuurlijk.

En dan krijg je de vraag: waar droomt gij dan van? Al dan niet toevallig vlak na het geven van een workshop waarin ik ondernemers meenam in hun dood, met als doel écht te kunnen leven.

Misschien zelfs… hypocriet?

Ik weet het altijd goed voor een ander, met de beste bedoelingen. En ik luister, help en creëer met zoveel liefde. Maar mijn eigen pad uitstippelen? Zware opgave.

Geleefd worden. Zo voelt dat dan. Onterecht accepteren dat ik een schim ben die zich verstopt achter haar werk. Want dat werk, dat heerlijke werk, daar ligt de focus.

Misschien wel net wat te veel daar.
Misschien wel net wat te weinig hier,
dicht bij mezelf.

Dus laat 6 juli nu maar even mijn 1 januari zijn.

Tijd om de omlijning van die schim weer scherp te stellen. Tijd om te leven. Écht te leven.

Want dromen, die moeten er zijn. Altijd.

Toch?

Foto
Bloemen .be

11/06/2025

About last weekend. Drooling over these flowers .

PS: straight from my iPhone - zero edits. 🥹

05/05/2025

5 jaar zonder, nooit meer alleen.

Enkele maanden geleden ging ik in opdracht van op zoek naar mijn lievelingswoord. Eén woord kiezen uit een arsenaal aan melodieuze klanken dat zich onze taal noemt, ik vond het haast crimineel. Al moet ik toegeven dat ik niet hard heb gezocht, uit overtuiging dat het woord mij wel vinden zou. Zo gebeurde het op een alledaagse dinsdagnamiddag toen ik met mijn jongste hond door de tuin wandelde. Ze leidde me naar een plek waar ze anders niet snel heen dartelt. Ik volgde haar snuit naar een subtiel trosje blauw. Tussen een hoop onkruid waar ik selectief blind voor kies te zijn, pronkte in het midden mijn woord: vergeet-me-nietje.

In een wereld waar vergankelijkheid een vanzelfsprekendheid is, en waar mijn slechte geheugen helaas in zegeviert, blijkt het geen sinecure om vluchtigheid te snel af te zijn. Waar een nieuwe IKEA-stoel verkozen wordt boven het repareren van het oude exemplaar, zijn vergeet-me-nietjes de herinnering aan het moois dat was en altijd zal zijn.

Een lied van Bart Peeters dat me doet wegdromen naar een zorgeloze kindertijd. Ik vergeet je niet. De geur van koeien die me terug katapulteert naar de Kempische bodem waar ik mijn jeugd lang mocht vertoeven. Ik vergeet je niet. Een kleurrijke harembroek die me herinnert aan haar. Ik vergeet je niet.

“Zie je mij nog graag?” vroeg ze me te pas en te onpas, gevolgd door een knuffel zoals enkel een mama die geven kan. Een aanleiding was er meestal niet. Maar zij begreep als geen ander dat woorden van liefde nooit genoeg uitgesproken kunnen worden.

“Zie je mij nog graag?” vroeg ze me met fonkelende ogen, stiekem maar al te goed wetende wat het antwoord was. Een vraag die ik meer dan beu was, maar nu zelf tot vervelens toe aan mijn vriend stel.

“Vergeet je me niet?” vraagt ze me te pas en te onpas; telkens ik haar ogen zie fonkelen in de sterren, er een vlinder speels mijn pad kruist of ik simpelweg een verdwaald trosje blauw tussen het onkruid zie verschijnen.

“Vergeet je me niet?” hoor ik haar zo graag vragen, hoewel we beiden maar al te goed weten wat het antwoord is.

A’muse Moments

08/10/2025

06/10/2025

30/09/2025

15/09/2025

12/09/2025

14/08/2025

31/07/2025

24/07/2025

21/07/2025

06/07/2025

11/06/2025

05/05/2025

Adres

Website

Meldingen

Snelkoppelingen

Delen

Type