08/09/2025
BONUS MUM
Ik werd plusmama vóor ik mama werd. Ergens een onnatuurlijke volgorde. Maar op de één of andere manier was ik er toen helemaal klaar voor. Na jaren zoeken, vallen en opstaan en uiteindelijk accepteren dat ik voor de rest van mijn leven alleen zou blijven, was hij daar: my prince in shining armour, mijn prins op het witte paard. Net als op het Ros Beiaard zaten er op dat witte paard van mijn prins uit Kaprijke ook 4 kinderen. Vier!
Wat voor mijn omgeving als een onmogelijke opdracht leek, zag ik volledig zitten. Want echt waar, ik had zó veel liefde te geven en ik had zo’n grote kinderwens, dat het universum gedacht moet hebben: we geven er haar meteen vier, daar kan ze wel even mee voort. Vier patatjes tussen 2,5 en 7 jaar oud.
En zo begon onze reis samen, want het was onze keuze om elkaar allemaal van bij het begin te leren kennen, niet enkel hij en ik. Ik herinner me onze eerste ontmoeting nog. De zenuwen gierden door mijn lijf toen ik naar zijn voordeur liep. Plots zag ik op de eerste verdieping 4 hoofdjes als Daltons boven elkaar door het raam kijken, nieuwsgierig naar wie die mevrouw was. Ik zag er streng uit, vertelden ze me later, maar die indruk verdween eenmaal ik binnen was. En terwijl de ene bij mijn derde bezoekje thuis al op mijn schoot naar Frozen lag te kijken in de sofa, had de andere wat meer tijd nodig om toenadering te zoeken en me toe te laten.
We zijn nu tien jaar verder en ik durf te zeggen dat plusouderschap het moeilijkste is wat ik in mijn leven heb gedaan. Het is een onophoudelijke balansoefening, waarbij je jezelf heel vaak in vraag stelt. Het is niet gewoon ‘zorgen voor’, het is een titel die je als elke dag moet verdienen. Er is niks onvoorwaardelijk.
Sommige periodes waren een echte rollercoaster en waren echt moeilijk en lastig. Maar we hebben ook al echt genoten van de rit, het uitgegierd van het lachen en samen gehuild. Er zullen ongetwijfeld nog veel ritten samen volgen, maar nu weten we dat we altijd samen heelhuids uit elke dolle rit zullen komen. En dat het sowieso weer naar omhoog gaat als we eens naar beneden gaan.
Ik ben dus best trots om al tien jaar hun plusmama te zijn. Ik leer van hen en zij vermoedelijk ook van mij. Er is eigenlijk geen woord dat de lading dekt voor de rol die je als stiefmoeder, plusouder of cadeaumoeder vervult. Al vond ik de lieve attentie (zie foto) die mijn oudste plusdochter me onlangs schonk het wel heel mooi omschreef: Bonus Mum. “You didn’t give me life, but life gave me you.”
