02/09/2024
Net als elk geboorteproces is ook elk rouwproces anders.
Ik verloor mijn oudste broer op 7 november 2009
En mijn vader drie maand later op 18 februari 2010
Mijn moeder op 15 december 2019
en mijn jongste broer op 23 februari 2021
Ik bleef alleen achter op dat moment.
ik dacht dat ik wist wat rouwen was…
Maar blijkt dat ik er niets van wist.
Ik begreep dat mijn vader
met mijn broer is meegegaan, uit verdriet.
Dat mijn moeder een sterke vrouw was.
Anders waren we haar toen ook kwijt geweest.
Voor mij was het telkens anders.
ongeloof, omdat mijn broer gekozen had eruit te stappen
aan de andere kant, zoveel vragen…
En toch, ik had zijn pijn gevoeld, maanden voordien
toen ik liefde stuurde en ik botste op een donkere muur.
Ook bij mijn vader voelde ik het einde naderen
en ik genoot van elke moment dat we samen waren
na zijn dood huilde ik, zakte diep weg…
Zo diep dat ik bang werd,
dat ik niet meer terug zou kunnen keren.
Ging hulp zoeken, onconventionele hulp.
Een waarzegster…
maar ik kwam terug en zakte niet meer dieper in verdriet.
Mijn moeder is een ander verhaal.
Met haar dood, werd ook heel mijn leven gewist
mijn winkel, ouderlijk huis, wie ik was, mijn verleden…
Ik was 59j zonder werk, woonst of inkomen.
Ja toen wou ik dood,
Zocht de juiste manier, maar één van mijn kinderen
heeft bruusk alle uitgangswegen gesloten
en toen moest ik naar de toekomst kijken
Ik was al op mijn nieuwe pad
toen ik aan het doodsbed van mijn broer stond
hij sliep, of dat dachten we…
ik zei in ons dialect, “Hedwig ik zien a geire”
Hij opende zijn ogen, en dat was voldoende.
Dit effende alle onenigheden tussen ons.
Dan denk je dat je het gehad hebt.
maar nee…
ik zit nu in een rouwproces dat ik nooit beleefde
de man van mijn leven is gestorven
“Onze relatie? Een onmogelijke roman
Maar een liefde bezegeld door de Goden”
Beter kan ik het in kort niet omschrijven
maar ik schrijf ons liefdesverhaal zeker uit.
Ik wist dat ik heel veel verdriet zou hebben
als er iets met hem gebeurde.
Maar zijn dood heeft me meegezogen
en mijn fysieke lichaam kan dat niet aan
we zijn en blijven verbonden
Wat God samenbrengt zal geen mens scheiden
Dit is een rouwproces waar ik niet kan van weglopen.
Waar ik niet mijn gedachten kan gaan verzetten
Dit proces vraagt mijn aandacht.
Het gaat niet weg als ik iets anders doe
het stapelt zich op..
En als de tijd er is, komt het in zo een hevigheid
dat ik mezelf helemaal verlies.
mijn lichaam lijdt eronder, alles doet pijn
en als ik niets doe…gaat het van kwaad naar erger.
nu ben ik thuis, in pijn, ik kan niets doen
gekluisterd aan zetel en bed, stappen is hel.
tranen lopen uit mijn ogen
zachtjes… afscheid nemen, tijd nemen.
Het niet wegduwen…maar laten zijn…
mijn lichaam vertelt me veel
en ik luister niet…
omdat ik wegloop van de pijn
omdat ik het niet wil voelen en het wegduw
gaan werken, me bezig houden met andere dingen..
Dan stapelt zich alles op in mijn lichaam
Maar mijn lichaam schreeuwt dat ik ermee moet stoppen
hoe boos ben ik op alle berichten die ik kreeg
van “zorg goed voor jezelf”
Ik lag daar…
hoe kon ik zorgen voor mezelf?
ik had geen ijspak…
kon niet eens mijn voet en onderbeen
deftig insmeren
emo-eten niet aan de orde
ik geraakte niet aan de frigo
liggen, het enige wat ik kon is daar liggen
en voelen, de pijn,
me verleggen als de druk te groot was.
Het verdriet voelen, de onmacht.
Beseffen hoe snel je ‘out’ kan zijn.
Niets kon echt mijn aandacht vasthouden
ik moest hier iets leren…
en dat heb ik gedaan
na een burn-out op het werk
leerde ik het nog niet.
Voor mezelf zorgen is
luisteren naar je lichaam
De tijd nemen die je lichaam vraagt
geen afleiding zoeken
niet in eten, werk of andere extreme dingen
maar liggen, en luisteren…
een ander heeft altijd raad voor jou
maar je eigen innerlijke is veel wijzer
voor jezelf zorgen is daar naar luisteren.
JIJ EN JEZELF
Niet jij en de andere…
“CAPICHE”
