
01/10/2025
Er wordt een feest georganiseerd voor zijn verjaardag. Een feest.
Amper twee maanden na zijn dood.
Hij kan er natuurlijk niets aan doen dat hij zo dicht tegen zijn verjaardag gestorven is.
De grafmaker heeft de ijzeren letters van zijn naam nog niet eens vastgeschroefd op de zerk. Zou iemand dat al gemerkt hebben? Zou iemand al bij zijn graf zijn geweest?
Nee, natuurlijk niet.
We plannen liever onze agenda’s vol. Met feestjes. Zelfs voor de doden.
Begrijp me niet verkeerd: Día de los Mu***os is prachtig. Een feest vol kleur en cultuur. Alleen – het is niet de onze.
En straks loopt die zaal vol.
Met mensen die hem kenden van dichtbij en van ver.
Met mensen die hem niet elke dag missen, maar af en toe, slechts fracties in hun leven.
Met mensen die betekenis zoeken en zich verliezen in alles wat gevierd kan worden. Zelfs de dood.
Maar wie ziet de mama die op de verjaardag van haar zoon een bloemetje op zijn graf legt?
Niemand.
want iedereen viert die dag feest.
Met bier, luide muziek, en taart – alsof hij nog steeds verjaart.
…
Als we zelfs in de dood een reden vinden om te vieren, wat zegt dat dan over ons?
Hoe verheven achten we ons dan in het leven?