https://www.facebook.com/1081896641871249/

Regista football stories, Athens (2025)

23/08/2025

Ο Λιονέλ Μέσι είναι ο GOAT. Στα πρώτα μου 10 χρόνια ως παίκτης, θα επέλεγα τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Αλλά μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2022, άρχισα να επιλέγω τον Μέσι. Και επειδή έχω μεγαλώσει και έχω γίνει πιο ρομαντικός, κλίνω προς το στυλ και την αισθητική περισσότερο από την απόδοση και την εργασιακή ηθική και ούτω καθεξής.

Τόμας Μίλερ

22/08/2025

Πιστεύω ότι αυτή η εμπειρία στη Σάντερλαντ θα ωφελήσει σε μεγάλο βαθμό το μέλλον μου. Θέλω να ακολουθήσω καριέρα ως προπονητής. Γι' αυτό είναι σημαντικό να βιώνουμε στιγμές πόνου και αλληλεγγύης. Θα πρέπει να υποφέρουμε πολύ τους επόμενους μήνες. Αυτή είναι μια άλλη πλευρά του ποδοσφαίρου και θα με διαμορφώσει.

Γκράνιτ Τζάκα

22/08/2025

Στην Ιταλία, δείξε σεβασμό ή φύγε γρήγορα!

Το 2005, ο Κροάτης Τούντορ επιτέθηκε στον Τότι στη μέση του γηπέδου, σοκάροντας όλους τους παρευρισκόμενους... Δύο ημέρες μετά το περιστατικό, βρέθηκε ένας φάκελος με επιστολή στην πόρτα του Τούντορ με τη φράση: «Έχεις δύο όμορφα παιδιά, μια συγγνώμη θα είναι αρκετή».

Ο Τούντορ βγήκε στη συνέχεια στον Τύπο και ζήτησε συγγνώμη από τον Τότι.

Εκείνη την εποχή, η La Gazzetta ανέφερε ότι η Curva Sud Roma βρισκόταν πίσω από αυτό το μήνυμα.

21/08/2025

Έχουν δίκιο, είμαι αμόρφωτος. Δεν ντρέπομαι. Μεγάλωσα στη Σκαμπία.

O πατέρας μου δούλευε ακόμη και 18 ώρες την ημέρα για να μας εξασφαλίσει μια σχεδόν φυσιολογική ζωή. Ύστερα, μια κεραυνοβόλα λευχαιμία τον θέρισε μέσα σε δύο μήνες. Ήταν 29 ετών, η μητέρα μου 27 κι εγώ σχεδόν 10.
Στο νεκροκρέβατό του κρατούσε σφιχτά τα τρία μου αδέλφια, όλα μικρότερα. Εγώ στεκόμουν στην πόρτα, προσπαθούσα να μη κλάψω. Από μακριά μού έκανε ένα νεύμα με το χέρι: γινόμουν ο αρχηγός της οικογένειας, άλλο που να σπουδάσω. Και πράγματι, κάνω λάθη στους υποτακτικούς χρόνους.

Χωρίς τον μισθό του πατέρα μου, βυθιστήκαμε στη φτώχεια. Για μήνες, το βραδινό μου ήταν γάλα και μπαγιάτικο ψωμί. Θα είχαμε καταλήξει στην αγκαλιά της Καμόρας, που πάντα ψάχνει για «εργατικά χέρια», αν δεν γίνονταν δύο θαύματα.

Η μητέρα μου άρχισε να καθαρίζει σπίτια: της έδιναν 6 ευρώ την ώρα. Και δεν σταματούσε ποτέ. Εγώ ήμουν καλός με την μπάλα: στα 14 μου, από την ομάδα της Σκαμπίας πέρασα στη Νάπολι. Η μητέρα μου έλεγε:
«Είδα στον ύπνο μου τον πατέρα σου, είχε μεγάλα φτερά. Μου είπε να είμαστε ήσυχοι: θα γίνεις ποδοσφαιριστής».

Δεν ήταν εύκολο. Το καλοκαίρι έπαιζα στα τουρνουά των συνοικιών, εκεί κυκλοφορούσαν αρκετά χρήματα. Συμμετείχαν αληθινοί ποδοσφαιριστές, ακόμη και πρωταθλητές. Η υπόσχεση που έδωσα στον πατέρα μου μού έδινε δύναμη: έχω το πρόσωπό του τατουάζ στο πλευρό μου.

Στα 16 μου, η Νάπολι μού έδινε 500 ευρώ τον μήνα. Σε αυτά προστίθετο και η βοήθεια του μάνατζέρ μου, του Πάολο Παλέρμο. Μετά έγινα αρχηγός της Primavera: ο Ματσάρι με πήρε στην προετοιμασία και όταν είδε ότι έτρεχα με παπούτσια τρία νούμερα μεγαλύτερα, έδωσε χρήματα στον μασέρ και του είπε να με πάει στην πόλη να μου πάρει όποια ήθελα.

Τα υπόλοιπα είναι καρπός ιδρώτα και πάλι ιδρώτα.
Μπορεί να είμαι αμόρφωτος, αλλά είμαι τίμιος.

- Armando Izzo

20/08/2025

Αν έλεγες σε οποιονδήποτε ποδοσφαιριστή να μείνει εκτός δράσης για 1-2 χρόνια, θα δυσκολευόταν να επιστρέψει και να είναι οπουδήποτε κοντά στο επίπεδο της Premier League. Αλλά με την ασθένεια, ειδικά με τη χημειοθεραπεία, ουσιαστικά δηλητηριάζεσαι. Αυτό είναι η χημειοθεραπεία. Σκοτώνει όλα τα κύτταρα στο σώμα σου, τα καλά και τα κακά. Είσαι εξαιρετικά αποδυναμωμένος, σε σύγκριση με αυτό που έχεις συνηθίσει ως ποδοσφαιριστής. Επιπλέον, δεν έχεις αγγίξει μπάλα για 18 μήνες. Και μετά πρέπει να τα βάλεις με παίκτες που αξίζουν 50, 70 εκατομμύρια στη Premier League.

Κατά τη διάρκεια των έξι έως δώδεκα μηνών θεραπειών, δεν έπαιξα καθόλου ποδόσφαιρο, καθόλου γυμναστήριο, καθόλου αερόβιο, απλώς επειδή, προφανώς, δεν νιώθεις και τόσο καλά ώστε να μπορέσεις να το κάνεις. Δεν είναι τόσο εύκολο να πεις: “Ε, μπορώ να τρέξω μια συγκεκριμένη απόσταση ή μπορώ να τρέξω σε αυτόν το χρόνο”. Είσαι τόσο αποδυναμωμένος· οι μύες σου, οι τένοντές σου. Είσαι συνηθισμένος να κάνεις κάτι για 14 χρόνια χωρίς καν να το σκέφτεσαι. Αλλά μετά από δύο χρόνια εκτός, είναι ήδη αρκετά δύσκολο. Συν το ότι είχες ουσιαστικά δηλητήριο να κυκλοφορεί στο σώμα σου για έξι μήνες, είναι ακόμα ένα επιπλέον επίπεδο δυσκολίας.

Στο τέλος, ποτέ δεν αμφισβήτησα τον ευατό μου, Όταν περνούσα (τη χημειοθεραπεία), σκεφτόμουν: “Θα μπορέσω να επιστρέψω και να παίξω ποδόσφαιρο ξανά”. Αλλά μετά βλέπεις πόσο αποδυναμωμένος είσαι, και το επίπεδο της Premier League ανεβαίνει συνεχώς. Είναι δύσκολο να πεις αν το ποδόσφαιρο έγινε πολύ πιο γρήγορο ή αν εγώ ήμουν απλά πολύ πιο αργός, τόσο από πλευράς μυαλού όσο και σώματος εκείνη την περίοδο. Απλώς συνέχιζα να προσπαθώ. Δεν τα παρατάω εύκολα, και πάντα ήλπιζα ότι θα μπορούσα να επιστρέψω εκεί, κάτι που κατάφερα τελικά.

- David Brooks

19/08/2025

Το 2019, ο Ρίτσαρντ Κονέ ήταν άστεγος, πριν λίγες μέρες, υπέγραψε στην QPR.

"Θυμάμαι τους δρόμους του Αμπιτζάν σαν χθες, κρύες νύχτες, δύσκολες μέρες και εκείνη η περίεργη αίσθηση..σαν ο κόσμος να με έχει ξεχάσει. Άστεγος, μόνος και αβέβαιος για το μέλλον μου, ονειρευόμουν κάτι μεγαλύτερο, κάτι που φαινόταν σχεδόν αδύνατο, το ποδόσφαιρο. Όλες οι προκλήσεις που αντιμετώπισα, κάθε πόρτα που έκλεισε, έγινε μάθημα για εμένα. Δεν μπορούσα να τα παρατήσω γιατί δεν ήταν καν επιλογή, οπότε έπρεπε να τα καταφέρω.

Όταν πάτησα για πρώτη φορά στα γήπεδα της Αγγλίας, ένιωσα τόσο φόβο όσο και ενθουσιασμό. Έπρεπε να αποδείξω στον εαυτό μου ότι το παρελθόν μου δεν με καθορίζει, ότι τα όνειρά μου ήταν έγκυρα και ότι το πνεύμα μου ήταν πιο δυνατό από οποιοδήποτε εμπόδιο. Το ποδόσφαιρο έγινε έγινε η γλώσσα μου και η γέφυρα που με συνδέει με ανθρώπους που πιστεύουν στις δεύτερες ευκαιρίες.

Θέλω όποιος το διαβάζει αυτό να ξέρει ότι η επιτυχία δεν μετριέται μόνο με κύπελλα ή φήμη. Μετριέται από τη δύναμη να σηκώνεσαι κάθε φορά που πέφτεις και να έχεις το θάρρος να κυνηγάς τα όνειρά σου ακόμη και όταν το μονοπάτι είναι αβέβαιο."

- Ρίτσαρντ Κονέ

19/08/2025

Το Στρασβούργο έγινε η 1η ομάδα στα 5 κορυφαία ευρωπαϊκά πρωταθλήματα που ξεκίνησε έναν αγώνα με μια ολόκληρη ενδεκάδα που αποτελείται από παίκτες που γεννήθηκαν μετά το έτος 2000.

Mike Penders (20)
Samuel Amo-Ameyaw (19)
Junior Mwanga (22)
Lucas Høgsberg (19)
Mamadou Sarr (19)
Abdoul Ouattara (19)
Félix Lemaréchal (22)
Samir El Mourabet (19)
Valentín Barco (21)
Emanuel Emegha (22)
Joaquín Panichelli (22)

👶🍼

18/08/2025

Ήμουν απλώς ένα παιδί όταν ο κόσμος γύρω μου κατέρρευσε. Ο πατέρας μου ήταν αυτός που κρατούσε την οικογένειά μας ενωμένη, και όταν «έφυγε», ένιωσα πως το φως στο σπίτι μας έσβησε. Παρασύρθηκα. Το σχολείο δεν σήμαινε τίποτα για μένα. Έκανα κοπάνες, περνούσα τα βράδια στους δρόμους του Ντρόντεν και μπλέχτηκα σε λάθος καταστάσεις όπως καβγάδες, ποτά και τσιγάρα.

Το ποδόσφαιρο υπήρχε ακόμα στη ζωή μου, αλλά δεν έβλεπα μέλλον. Οι προπονητές δεν με εμπιστεύονταν·και πάντα αργούσα, κάποιες φορές δεν εμφανιζόμουν καν. Θυμάμαι μια χρονιά που όλα τα παιδιά στην ομάδα πήραν συμβόλαιο. Όλα εκτός από εμένα. Εκείνη ήταν η στιγμή. Η στιγμή που με έκανε να κοιταχτώ στον καθρέφτη και να αποφασίσω ότι αν θέλω να τα καταφέρω, θα πρέπει να αλλάξω τα πάντα.

Σταμάτησα το ποτό, έκοψα το τσιγάρο, και γενικότερα σταμάτησα να σπαταλώ τον χρόνο μου. Προπονήθηκα πιο σκληρά από όσο νόμιζα ότι μπορούσα. Πιο σκληρά από ποτέ! Δεν μπορούσα να φέρω πίσω τον πατέρα μου όμως σκέφτηκα ότι θα ήθελα να τον τιμήσω με τον τρόπου ζωής μου. Κάθε πάσα, κάθε γκολ, κάθε μάχη για τη μπάλα ήταν για εκείνον.

- Χακιμ Ζιγιέχ

17/08/2025

Μεγάλωσα σε ένα μέρος που το λένε «Inferninho» (Μικρή Κόλαση). Νόμιζα πως ήταν απλώς ένα όνομα, αλλά δεν ήταν. Στη φαβέλα, ακούς πυροβολισμούς πριν ακούσεις τα πουλιά το πρωί. Όταν ήμουν οχτώ χρονών, πήγαινα στο σχολείο και είδα έναν άντρα να κείτεται νεκρός στο έδαφος. Δεν κουνιόταν. Συνέχισα να περπατάω. Στη φαβέλα, μαθαίνεις να συνεχίζεις.

Δεν είχαμε πολλά, μερικές φορές ούτε αρκετό φαγητό, και ποτέ δεν είχα κανονικά ποδοσφαιρικά παπούτσια. Έπαιζα ξυπόλητος, αποφεύγοντας τα σπασμένα γυαλιά στο γήπεδο. Αλλά αγαπούσα το ποδόσφαιρο, γιατί όταν είχα την μπάλα, ένιωθα πως ο κόσμος έξω δεν υπήρχε.

Κουβαλάω τη φαβέλα μαζί μου κάθε φορά που μπαίνω στο γήπεδο. Όχι σαν βάρος, αλλά σαν υπενθύμιση. Ξέρω πώς είναι να μην έχεις τίποτα, να ζεις μέσα στον κίνδυνο. Γι’ αυτό όταν σκοράρω, όταν κερδίζω, σκέφτομαι την οικογένειά μου, τους ανθρώπους μου εκεί πίσω, και λέω στον εαυτό μου: αυτό είναι για αυτούς.

- Άντονι Ματέους ντος Σάντος

16/08/2025

Μεγάλωσα στην Αβαλόν, μια μικρή πόλη στη Γαλλία. Στα 14 μπήκα στην ακαδημία της Τρουά και έπειτα συνέχισα στην ομάδα νέων και στη συνέχεια στην πρώτη ομάδα.

Όταν με πλησίασε η Μπρέντφορντ, για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα καν ακούσει το όνομα της ομάδας. Αλλά έμαθα ότι με είχαν παρακολουθήσει στενά σε 28 από τα 35 ματς μου στη Ligue 2, έτσι γρήγορα με έκαναν να νιώσω πως με ήθελαν.

Η μετακόμιση στο Λονδίνο στα 19 ήταν πολιτισμικό σοκ. Έπρεπε να προσαρμοστώ γρήγορα σε νέα φαγητά (που στην αρχή μου φαινόταν περίεργα), σε νέα γλώσσα και διαφορετικό στυλ ποδοσφαίρου. Ευτυχώς, κάποιοι συμπαίκτες μου που μιλούσαν γαλλικά με βοήθησαν πολύ.

Η Μπρέντφορντ έγινε σιγά σιγά οικογένεια, ένα σύνολο όπου όλοι γελούν, μιλούν ανοιχτά και βοηθάνε όποιον είναι καινούριος να νιώσει άνετα.

Μεγαλώνοντας μακριά από την οικογένεια μου, έχτισα ψυχική δύναμη. Σήμερα είμαι πιο ώριμος, καταλαβαίνω καλύτερα το ποδόσφαιρο και εκτιμώ τις θυσίες που έκαναν οι γονείς μου.

Ασχολούμαι επίσης με το πιάνο και το σκάκι, μαθαίνοντας μόνος μέσω YouTube και επίσης μου αρέσει να εξελίσσομαι γενικότερα και εκτός γηπέδου.

Όλες αυτές οι θυσίες και οι κινήσεις οδήγησαν στην επιτυχία. Δηλαδή, να βοηθήσω τη Μπρέντφορντ να ανέβει στην Premier League, έγινα κορυφαίος σκόρερ και τώρα πλέον νίωθω ικανοποιημένος και ότι πέτυχα τον στόχο μου. Είμαι χαρούμενος που τώρα υπέγραψα στη Γιουνάιτεντ. Είναι η απόδειξη πως με πίστη και αφοσίωση, ένα όνειρο που μοιάζει απίθανο μπορεί τελικά να γίνει πραγματικότητα.

- Bryan Mbeumo

15/08/2025

Μεγάλωσα στο νότιο Λονδίνο, σε ένα σπίτι γεμάτο αγάπη αλλά με ελάχιστα από όλα τα άλλα. Υπήρχαν νύχτες που τα ντουλάπια ήταν άδεια και το μόνο γεύμα που είχα ήταν στο σπίτι ενός φίλου, μετά το ποδόσφαιρο στα “κλουβιά”. Η μητέρα μου… ήταν ο βράχος μου. Έκανε τα πάντα για να με προστατεύσει από τις πιο δύσκολες πλευρές της ζωής, ακόμη κι αν αυτό σήμαινε να στερηθεί η ίδια.

Τα “κλουβιά” με διαμόρφωσαν. Ήταν η παιδική μου χαρά και το σχολείο μου. Εκεί, η δημιουργικότητα δεν είχε όρια, το στιλ ήταν αρετή και μάθαινες να επιβιώνεις απέναντι σε οποιονδήποτε. Όμως, έξω από αυτά τα συρμάτινα κάγκελα, η ζωή με δοκίμαζε κάθε μέρα. Μου έλεγαν ότι ήμουν πολύ μικρόσωμος, όχι αρκετά δυνατός, ότι δεν ήμουν ο κατάλληλος για επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Κάθε «όχι» άναβε μια φλόγα μέσα μου. Κάθε απόρριψη με έκανε να δουλεύω πιο σκληρά.

Από την Κυριακάτικη ομάδα της Waterloo FC μέχρι τις μεγαλύτερες σκηνές του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, το ταξίδι μου ήταν πάντα για να αποδείξω ότι ο αγώνας άξιζε. Όταν πέτυχα εκείνο το χατ-τρικ με την Αταλάντα στον τελικό του Γιουρόπα Λιγκ, δεν έπαιζα μόνο για το τρόπαιο, έπαιζα για τη μητέρα μου, για τις νύχτες χωρίς φαγητό, για τις θυσίες που κανείς άλλος δεν είδε.

Όταν ανέβηκα να παραλάβω το βραβείο του Καλύτερου Παίκτη της Αφρικής, ξεκίνησα την ομιλία μου στα Γιορούμπα. Αυτός ήταν ο τρόπος μου να πω στον κόσμο: όσο μακριά κι αν φτάσω, δεν θα ξεχάσω ποτέ από πού ξεκίνησα.

- Ademola Lookman

14/08/2025

Η Τσέλσι και οι παίκτες του συλλόγου αποφάσισαν να δώσουν ίσο μερίδιο από το μπόνους του Παγκοσμίου Κυπέλλου Συλλόγων ύψους 15,5 εκατομμυρίων δολαρίων (περίπου 500.000 δολάρια ανά παίκτη) στην οικογένεια των Ντιόγκο Ζότα και Αντρέ Σίλβα μετά τον τραγικό θάνατο των δύο αδελφών αυτό το καλοκαίρι.

Σεβασμός! 🫡👏

Regista football stories

23/08/2025

22/08/2025

22/08/2025

21/08/2025

20/08/2025

19/08/2025

19/08/2025

18/08/2025

17/08/2025

16/08/2025

15/08/2025

14/08/2025

Address

Website

Alerts

Shortcuts

Share

Category